Jaja, we leven nog!!!

¡Ollllaaaaaaaaaaa todo!

Hier weer een teken van leven uit Zuid-Amerika, want na al jullie leuke reacties werd het toch echt weer een keer tijd om wat van ons te laten horen! We zijn al een tijdje aan het kijken wanneer we weer een keer tijd hadden wat te typen, want tussen alle tours, nachtbussen, dagbussen, jeeps, collectivo's, treinen en zelfs taxi's (jaja, soms een beetje luxe moet kunnen, toch?) door, vinden we het af en toe ook lekker om te slapen, beetje te lezen, volgende etappe uit te stippelen en gewoon een beetje rond te hangen in de stad waar we op dat moment zijn.. We blijven natuurlijk ons lichtelijk-luie-zelf! De tijd begint inmiddels wel errug te dringen voor ons!! Nog maar een 4 maanden te gaan, lijkt misschien heel lang, maar voor ons is het net alsof we alweer bijna naar huis moeten/mogen (luxepaarden!)...

Maar goed, we willen jullie natuurlijk niet de ogen uitsteken en hebben vandaag een tegenvaller (zelfs wij!) dat onze bus pas morgenvroeg om 5.30 uur (goeiemorgen!!) vertrekt (en vannacht om 2 uur met een nachtbus bij -8 graden aangekomen), dus gelukkig de gelegenheid weer een lepske tekst te tikken!
Na ons laatste bericht heeft Ilse gelukkig geen last van haar hoofd meer gehad, behalve dan door al dat gezever van Marc de hele tijd. :D Een hele opluchting! We hebben vervolgens vrij snel Peru en larven achter ons gelaten en zijn naar Chili vertrokken. Zodra we in Arica waren (eerste stad over de grens) viel het ons op dat het allemaal net een stukje meer ontwikkeld en beschaafd is dan in Peru. Geen toeterende taxi's, auto's en bussen op straat, bussen rijden op tijd (!), mensen zien er meer Westers uit en zelfs de kinderen zitten netjes en rustig aan hun HappyMeal te knagen... Eén nadeel van al die ontwikkeling: de prijzen ontwikkelen zich ook!!! Vooral slapen en tours hebben het budget flink omhoog gegooid! Maar ja, alles kost nu eenmaal geld en met het goedkopere Bolivia hebben we weer een en ander kunnen compenseren gelukkig!
We hebben van Chili eigenlijk alleen het noorden gezien (dit was al koud, durfden het zuiden niet aan..), wat voornamelijk woestijngebied is, dus de busritten waren niet heel bijzonder. De steden waren dan wel weer leuk, vooral ook de niet zo moderne spookstad Humberstone. Vroeger een mijnstad, maar inmiddels helemaal verlaten en je kunt er het oude theater (het schijnt er te spoken), zwembad en hotel bekijken. Door naar La Serena waar we een nachttour hebben gedaan om naar de sterren bij Mamalluca te gaan kijken. Want naast de Chileense wijnen staat Chili er schijnbaar om bekend dat ze een heel goed zicht hebben op de sterren en weinig lichtvervuiling hebben, zelfs zo goed dat Amerika hier heel veel onderzoekers heeft zitten en goed sponsoren wat betreft materiaal... Maar niet voor niets natuurlijk, want deze Amerikanen eisten wel dat het hele stadje hun straatverlichting veranderden in meer gedimd licht! Zag er wel romantisch uit.. Ook nog een tour gedaan naar Isla Damas, zo´n beetje hetzelfde als de Islas Ballestas in Peru, alleen dan met hordes dolfijnen die rond de boot zwommen. Alleen het water was net iets te koud om met ze te gaan zwemmen...

Vervolgens zijn we naar de hoofdstad Santiago gegaan, met een hele hoop mooie gebouwen en heerlijk om een keer de Metro te pakken (buiten spitsuur dan, tijdens de spits hebben ze bijna Japanse taferelen met mensen de metro in duwen. We hadden ons opgesplitst, want 2 mensen én een tas tegelijkertijd in dezelfde metro was een beetje te hoopvol). Vanuit Santiago hebben we een dagtrip gemaakt naar de havenstad Valparaiso wat een leuke stad bleek te zijn. Het is heel kort tegen ruim 40 heuvels opgebouwd en ze hebben nog antieke liften die je naar boven brengen, makkelijk (en nodig!) om van de uitzichten en smalle weggetjes te kunnen genieten.
De volgende stop werd San Pedro de Atacama en we hadden bedacht onszelf eens een keer met een vliegtuig te verwennen in plaats van een bus van ruim 20 uur. Stom genoeg hadden we fout op het ticket gekeken en daar stond toch echt op dat de vlucht om 2 uur vertrok in plaats van om 3 uur. En met maar 1 uur inchecktijd betekende dat dus dat we om 2 uur op het vliegveld stonden (nou ja, iets na 2-en, want dat Brabantse kwartiertje haal je er ook niet zomaar uit.. Je kunt de mens wel uit Brabant halen, maar Brabant uit de mens..) en helaas pindakaas, vliegtuig weg. Vlucht omgeboekt naar half 9 's avonds, maar natuurlijk tegen het hogere lastminutetarief+omboekingskosten :-( en het gevolg was dat we nog een nacht in Calama moesten blijven omdat er 's avonds laat uiteraard geen bus meer ging... We waren toen niet helemaal happydepeppie... Volgens de hosteleigenaar gingen er elk uur bussen naar San Pedro, dus wij ´s morgens te voet (moesten de vlucht tenslotte terugverdienen, maar bleek stuk verder te zijn dan we dachten...) naar de terminal, maar daar uiteindelijk nog ruim 3 uur zitten wachten... Toch slecht karma ergens???
Maar goed, uiteindelijk in San Pedro aangekomen waar we een super mooie tour door de Valle de la Luna (maanvallei) hebben gedaan, met super uitzichten bij zonsondergang in rood en paars. Alleen jammer dat de camera dat niet helemaal goed pakte, dus het zijn voornamelijk mental pictures geworden. :D
De dag erna was het weer vroeg dag om naar de geisers van El Tatio te gaan. Deze zijn ´s morgens het actiefst en dat betekende dus om 4 uur opgehaald worden en met -14 graden om kwart over 6 bij de geisers. Maar zeker de moeite waard om te zien en vooral toen we daarna een hotriver instapten kwam er een zeer weldadig 'Aaaaah' uit onze monden! Slecht hebben het nog steeds niet!!
De dag erna stond de volgende tour alweer op het programma, deze keer over de Salar de Uyuni (zoutvlakte). Een 3-daagse tocht, samen met Boxtelse Ruben en Linda en sjoof Noel (leefde op coca-blaadjes (het bestanddeel waar cocaïne van gemaakt wordt en wat buiten Bolivia en Peru om illegaal is om te bezitten en te gebruiken, maar wat in Bolivia gewoon op de markt verkocht wordt) en vroeg om 9u ´s morgens al of het oké was of hij ff twee biertjes mocht kopen en niet om ze 's avonds pas op te drinken... :-() in de jeep. Echt megagave uitzichten over bergmeren, een geiserveld (wat eigenlijk meer mudpools waren), langs de Arbol de Piedra (stenen boom), slapen in het zouthotel (je raadt het al, alles, op de paar logische uitzonderingen na, van zout gemaakt inderdaad..). De laatste dag zouden we eigenlijk om 5u vertrekken om naar de zonsopgang te gaan, maar het was die dag ervoor de Onafhankelijkheidsdag en dat betekende volle bak zuipen voor onze Noel. Kortom wij terug naar bed en om half 9 was hij daar met een slap excuus en een alcoholwalm om hem heen waar we bijna zelf dronken van werden... Eigenlijk nog best knap dat hij er om half 9 wel was! Tijdens de rit over de Salar viel hij zowat telkens in slaap, gelukkig dat het een zoutVLAKTE was en we geen ravijnen hadden. Ach, we zijn heelhuids van de tour teruggekomen en hij was de kwaaiste niet..

De tour eindige in Uyuni in Bolivia en van daaruit hebben we meteen de nachttrein naar Oruro en de bus naar La Paz gepakt. Ilse hebben we gelijk maar in de make-over gezet want d'r uitgroei begon onmenselijke proporties aan te nemen! :D Hier weer genoten van de 'grote' stad, met zijn mooie pleinen, ontelbare souvenirswinkeltjes (dan weten jullie het al hè...), alleen geen Mac (wel Burger King :D). Met de bus zijn we doorgegaan naar Copacobana, weer aan het Titikaka-meer (zijn we vanuit Peru ook geweest, het meer is zo groot dat twee bezoekjes geen verspilde moeite is), waar we een dagje op Isla del Sol hebben rondgewandeld. Erg leuk en gelukkig niet zo heel veel toeristen te zien, ook wel eens fijn voor de verandering.

Het werd ook tijd om weer eens een beetje actief te doen, want de conditie is nog steeds 0,0 hier en al die hoogte maakt het er ook niet makkelijker op. Dus zijn we met de mountainbike de World Most Dangerous Road (klinkt stoer hè ) afgedaald (wel omlaag inderdaad... :-)). Eigenlijk is het een eenwegszandpad met stukken waar het maar 3 meter breed is, waar tot voor kort (ze hebben nu een nieuwe weg aangelegd) vrachtwagens, bussen en alles overheen ging. En dan moet je nog bedenken dat je langs een ravijn van een paar honderd meter diep afrijdt... Er zijn al heel wat voertuigen het ravijn in gereden met als grootste ongeluk ruim honderd mensen in een bus. Toen de weg nog vol in gebruik was, hebben ze om de kans op ongelukken te verminderen afgesproken dat omhoogrijdend verkeer links rijdt tegen de bergwand aan, en dat het omlaagkomend verkeer rechts aan de ravijnrand rijdt. Zodat de omlaagrijdene bus met het stuur aan de ravijnkant zit en daardoor beter kan zien of hij nog een centimeter meer richting het ravijn kan om een andere bus te laten passeren... Ondanks de zadelpijn was het zeker de moeite waard en een erg mooie rit om van 4200 meter af te dalen naar de jungle op 1100m. Alleen toen we beneden aankwamen, lagen de zandvliegen alweer op ons te wachten met als resultaat: jeukende bulten... Het hoort er allemaal bij zullen we maar zeggen!

Na La Paz zijn we wat verder naar het oosten en naar lager gelegen gebeiden gereisd, waardoor het meteen ook een stuk warmer was. Na een paar weken toch redelijk in de kou te hebben gelopen was het fijn om de teva´s (klinkt ook stoer hè ) en t-shirts uit de tas te kunnen pakken! Eerst naar Cochabamba, vervolgens naar Santa Cruz, waar we eigenlijk alleen maar wat city-site-seeing hebben gedaan. Er waren hier niet zo heel veel tours beschikbaar (of schrikbarend duur) en we zijn allebei vrij veel ziek zwak en misselijk geweest (wel om-en-om gelukkig, we houden het wel eerlijk), waardoor we een paar dingen hebben laten schieten. Daardoor heeft Marc wel live PSV-Ajax kunnen zien, lang leve ESPN! :D
Vervolgens zijn we naar de hoofdstad (ja, inderdaad, dat is niet La Paz) Sucre gegaan, een erg leuke stad met oude coloniale gebouwen én: Nederlands eetcafé Florin, waar ze zelfs kroketten hadden!! Wat een genot na 9,5 maand droog staan! Van hieruit hebben we een tour gedaan naar de krater van Maragua, mooie en hobbelige (die Ilse toch... wéér geen sportbeha) route en een wandeling van 2 uur over de Inca Trail. Daarna stond Potosí op het programma, waar Ilse een tour door de mijnen heeft gedaan (Marc was niet helemaal lekker). De meeste mijnwerkers sterven binnen een jaar of 10-15 vanwege het stof en de giftige dampen die er rondhangen; maar vind je het gek als je shifts van meestal 16 uur doet en voornamelijk leeft op alcohol en coca-blaadjes? Eén van de mijnwerkers was vrijgezel en merkte erg grappig op dat Ilse in de mijn ook vrijgezel was.. 'What happens in the mine, stays in the mine!'

Zo dat waren de afgelopen 5 weken in een "notendop". Morgen gaan we proberen Argentinië te bereiken, maar je weet het maar nooit met die bussen hier... Dan hebben we nog een 2 weken om daar rond te crossen. We hebben onze vlucht naar Zuid-Afrika inmiddels al verzet met een paar dagen om hier nog zo veel mogelijk te kunnen zien en doen! Zeker nu we weten dat Jan, Diny en Dirk (aka spap, smam en sDirk) in Zuid-Afrika gaan zien is het voor ons veel meer plannen dan een paar maanden geleden toen we nog zoiets hadden van 'we hebben nog tijd genoeg en zien wel waar we komen'.

Iedereen weer bedankt voor alle berichtjes, zowel op de site als via de mail (daar lopen we trouwens ver achter met beantwoorden, het is voor ons ook vakantieperiode! :D) Veel plezier in Holanda en geniet van het lekkere weer en de weeralarmen! ;-)

¡Adios amigos!
Papas y Chocolate